استیکر نام ها

گاهی لازم است تا از همسرت برای تمام رنج ها و مشقت هایی که به جان میخرد تشکر کنی، گاهی لازم است او را در آغوش بکشی و هر چه مهربانی و محبت در وجودت هست را به پایش بریزی تا بداند که قدردان تمام زحماتی که به جان میخرد تا زندگیتان پا برجا بماند هستی.

هم خانواده کلمه مریض؛ مرض و امراض است.

واژه مریض صفت است عربی که در زبان فارسی به انسان بیمار و دردمند مریض می گویند. واژه مریض به به عنوان فاعل و صفت فاعلی در جملات استفاده می شود.

هم خانواده کلمه تعطیل؛ تعطیلات، عاطل و معطل است.

واژه تعطیل اسم مصدری عربی است که در زیان فارسی بسیار پر کاربرد است. به روز های جمعه روز های تعطیل می گویند که به معنی دست از کار کشیدن و استراحت کردن در این روز است.

هم خانواده کلمه مرشد؛ راشد، ارشاد و رشد است.

واژه مرشد از واژگان فارسی است که به معنی مرد کامل و پیر می باشد. کسانی که در طریقتی پیشوای مریدان و افرادی را بر عهده می گیرند مرشد گفته می شود.

هم خانواده کلمه اسباب؛ سبب و مسبب است.

واژه اسباب ریشه در زبان عربی دارد و جمع واژه سبب می باشد. اسباب در زبان فارسی از واژگان پر کاربرد است که به دو معنی مختلف استفاده می شود. اسباب در زبان فارسی به معنی لوازم منزل و زندگی است که با واژه اثاثیه به کار برده می شود.

هم خانواده کلمه مسئله؛ سؤال، مسائل، سائل و مسئول است.

واژه مسئله از واژگان عربی است که در زبان فارسی بسیار مورد استفاده قرار می گیرد و معادل فارسی آن برابر با پرسش و پرسمان است. این واژه در روزمره بسیار مورد استفاده قرار می گیرد و به موضوعی یا مطلبی مجهول یا حل نشده مسئله گفته می شود.

هم خانواده کلمه موذیانه؛ موذی و موذی گری است.

واژه موذیانه از واژگانی است که در زبان و ادبیات فارسی در برخی موارد که حیله و نیرنگی برای انجام کاری استفاده شود از اصطلاح موذیانه استفاده می شود.

هم خانواده کلمه حجت؛ حاجت، حجج و حجاج است.

واژه حجت از کلماتی است که ریشه در زبان عربی دارد که در زبان فارسی به معنی برهان و دلیل است. همچنین از دیگر معانی این واژه در زبان فارسی به رهبر و پیشوا می توان اشاره کرد.

هم خانواده کلمه تدبیر؛ تدبر، مدبر، تدابیر و تدابر است.

کلمه تدبیر اسم مصدری است که در زبان فارسی بسیار پر کاربرد است و به افرادی که دارای سیاست باشند و قدرت چاره اندیشی داشته باشند می گویند انسان با تدبیری است.

هم خانواده کلمه تنبیه؛ متنبه، تنبه و تنبیهات است.

واژه تنبیه مصدری است عربی که به معنی توبیخ کردن وگوشمالی کردن است. معادل فارسی این واژه گوشمالی است که روشی است برای افرادی که وظیفه خود را به درستی انجام نمی دهند.