استیکر نام ها

ای قناری‌های شیرین کار

آسمان شعرتان از نغمه ها سرشار

ای خروشان موجهای مست

آفتاب قصه هاتان گرم

چشمه آوازتان تا جاودان جوشان

شعر من می میرد و هنگام مرگش نیست

زیستن را در چنین آلودگی ها زاد و برگش نیست

(فریدون مشیری)

در این روزگارانِ بی روشنایی؛

در این تیره شب‌های غمگین که دیگر،

ندانی کجایم، ندانم کجایی؛

چو با یاد آن روزها می‌نشینم؛

چو یاد تو را پیش رو می‌نشانم؛

دلِ جاودانْ عاشقم را؛

به دنبال آن لحظه‌ها می‌کشانم

(فریدون مشیری)

عشق یعنی؛

 احضار موهبت‌های جاودان زندگی!

اگر عشق ارزشمند بیابدت،

هدایتت می کند.

فکرش را بکن،

اگه رویای من به واقعیت

تبدیل می‌شد چه می‌شد!

شاید که قصه عشق جاودانِ من‌ و تو را در کتاب‌ها می‌نوشتند!

کتابِ عشقی‌ که ماندگارترین بود، شبیهِ قصـــه لیلی و مجنون...

و عشق آمدنی جاودانه خواهد داشت...

**************

خلوت نشین خاطر دیوانه ی منی

افسونگری و گرمی افسانه ی منی

بودیم با تو همسفر عشق سالها

ای آشنا نگاه که بیگانه منی

هر چند شمع بزم کسانی ولی هنوز

آتش فروز خرمن پروانه منی

چون موج سر به صخره ی غم کوفتم ز درد

دور از تو ای که گوهر یک دانه منی

خالی مباد ساغر نازت که جاودان

شورافکنی و ساقی میخانه منی

آنجا که سرگذشت غم شاعران بود

نازم تو را که گرمی افسانه منی،

(محمدرضا شفیعی کدکنی)

اگر کسی تو را با تمام مهربانیت دوست نداشت دلگیر مباش که نه تو گناهکاری و نه او... آنگاه که مهر می‌ورزی، مهربانیت تو را زیباترین معصوم دنیا میکند... پس خود را گناهکار مبین!!! دوست بدار نه برای آنکه دوستت بدارند... تو به پاس زیبایی عشق عشق بورز و جاودانه باش...

هنوز هم عاشقانه‌هایم را عاشقانه برای تو می‌نویسم...

هنوز هم در ازدحام این همه بی تو بودن از با تو بودن حرف می‌زنم...

هنوز هم باور دارم عشق ما جاودانه است...