استیکر نام ها

هم خانواده کلمه مستمع؛ سمع، سمعک، استماع و سمیع است.

کلمه مستمع از واژگانی است که ریشه در زبان عربی دارد و برگرفته شده از ریشه واژه اصلی سمع به معنی شنیدن است و به کسی که سخنی یا صدایی را می شنود مستمع می گویند.

هم خانواده کلمه برگزار؛ گزاردن و گزار است.

واژه برگزار از واژگان فارسی است که به معنی شروع کردن و بر پا کردن مجلس یا کلاس و گرد هم شدن جمعیتی است که به منظوری گرد هم می آیند. این واژه با فعل شدن و فعل کردن صرف می شود که گاهی به جای املای برگزار از برگذار استفاده می شود. اما املای درست آن برگزار می باشد.

هم خانواده کلمه تصلی؛ متصلی، اتصال و متصل است.

واژه تصلی مصدری است که ریشه آن در زبان عربی است و در زبان فارسی بسیار کم از این واژه استفاده می شود. هم آوای آن واژه تسلی است که به معنی تسلیت و دل جویی است و از واژگان پر کاربرد در زبان و ادبیات فارسی است.

هم خانواده کلمه زوال؛ زایل، متزلزل است.

واژه زوال از واژگان پر کاربرد زبان و‌ادبیات فارسی است که معادل آن نیستی و نابودی است. زمانی که از واژه زوال در جمله ای استفاده می شود مانند؛ زوال عقل به این معنی است که عقل از بین رفته است و یا افول پیدا کرده است.

هم خانواده کلمه زبان؛ زبان ها است.

واژه زبان یک واژه فارسی است که به عضو عضلانی در داخل دهان می گویند که کار آن سخن گفتن و قورت دادن غذا و چشیدن و شناسایی مزه ها است.

هم خانواده کلمه ادب؛ مودب، تادیب، ادبیات و آداب است.

ادب از واژگان عربی است که ریشه اصلی محسوب می شود که کلماتی همچون ادبیات از آن مشتق شده است. واژه ادب در زبان و ادبیات فارسی به معنی داشتن تربیت و اخلاق محترمانه است که به کسی که دارای این اخلاق خوش باشد با ادب می گویند.

هم خانواده کلمه بصر؛ بصیر، ابصار، باصر، بصیرت و مبصر و تبصره است.

واژه بصر ریشه در زبان عربی دارد و خود یک واژه اصلی به شمار می رود که واژه های همچون بصیر از این واژه مشتق شده است. این واژه عربی اسم است و به معنی چشم است.

هم خانواده کلمه متفق؛ اتفاق، وفاق، وفق، متفقین و موافق است.

واژه متفق صفتی است عربی که ریشه اصلی این کلمه در این زبان است. معادل این واژه در زبان فارسی هم دل و هم عقیده می باشد.

هم خانواده کلمه متعبد؛ معبد، معالد، عبادت، عبید ‌و معبود است.

واژه متعبد صفتی است که به انسان های بسیار عبادت کننده نسبت داده می شود و گاهی به جای واژه پرستشگاه از این واژه استفاده می شود. ریشه این واژه عربی است و از واژه عبد و عبید بر گرفته شده است.

هم خانواده آفرینش؛ آفرین، آفریننده و آفریدن است.

واژه آفرینش یک واژه اصیل فارسی است که به معنی هستی و خلق کردن می باشد. واژه آفرینش در زبان و ادبیات فارسی به عنوان فعل به کار برده می شود. همچنین به عنوان یک مصدر اسمی نیز در جملات استفاده می شود.