استیکر نام ها

هم خانواده آفرینش؛ آفرین، آفریننده و آفریدن است.

واژه آفرینش یک واژه اصیل فارسی است که به معنی هستی و خلق کردن می باشد. واژه آفرینش در زبان و ادبیات فارسی به عنوان فعل به کار برده می شود. همچنین به عنوان یک مصدر اسمی نیز در جملات استفاده می شود.

آفرینش از واژه هایی است که در خصوص جهان هستی و خلق آن توسط خدای تبارک تعالی بیشترین استفاده را دارد. آفرینش و ریشه اصلی آن آفرین از نام های دخترانه ایرانی محسوب می شود که ایرانیان آن را بر دختران خود اسم می گذارند.

مترادف های این واژه برابر است با؛ تکوین، سرشت، خلق، طبیعت، کون، عالم، مخلوقات، انشاء و ابداع است. در لغت نامه دهخدا این واژه به معنی خلقت، ابداع، انشا و خلق و به معنی عمل آفریدن آمده است.

فرهنگ عمید نیز در معنی واژه آفرینش به خلقت، عمل آفریدن، تقدیر، قضا و قدر و چگونگی خلقت اشاره کرده است. در فرهنگ واژه های فارسی هوشیار نیز به همه آفریدگان، جمیع موجودات، خلق، خلقت، انشا و ابداع در معنی این واژه اشاره کرده است.