استیکر نام ها

بزرگی وصیت کرد که برای سلامتی عقلتان هویج بخورید

همه خندیدند،ولی هیچ کس ندانست که عقل همه به چشمانشان است. 👀

کم آوردن همیشه این نیست که بروی از پشت بام آپارتمانت خودت را پرت کنی یا یک مشت قرص خواب را در آب حل کنی و سر بکشی

کم آوردن اینطوری هم میشود که یک وجب جای خالی، کف اتاقت نمانده باشد و پایت را بگذاری روی وسایل مورد استفاده هفته ها قبل و رد شوی...

کم آوردن این هم میشود که وقتی کودکی را می بینی به خودت بگویی خب هستند کسانی هم که هیچوقت پدر و مادر نمی شوند...

اشتباه نکن این منطقی شدن نیست کم آوردن است

کم آوردن یعنی از خواستن دست کشیدی نشسته ای سر جایت...

کم آوردن یعنی با چهارتا دوست دورهم بنشینید تو چرند بگویی آنها بخندند تو چرند بگویی آنها بخندند تو چرند بگویی آنها بخندند بعد بلند شوی سوییچت را برداری، گاز ماشین را بگیری و همینطور که پخش صوت دارد میخواند تمام طول مسیر را حتی پلک هم نزنی.‌‌.. کم آوردن یعنی وسط مهمانی وقتی وسط دود و بلک لایت های رنگی داری میرقصی یهو بروی بنشینی ته سالن روی یک صندلی و چیزی ته گلویت را بسوزاند انقدر بسوزاند که بزند به چشمهایت، اشک هایت را تند تند پاک کنی و سیگار دوم را که دود کردی دوباره بلند شوی بروی وسط پیست رقص...

کم آوردن یعنی شروع کنی با اشیاء حرف بزنی و یک روز برسد که دیگر با آن ها هم حرفت نیاید...

کم آوردن یعنی جواب هیچ پیامی را ندهی نه از روی بی ادبی بلکه به خاطر آنکه دیگر جوابی به سوال کلیشه ای " خوبی؟ " نداری...

کم آوردن یعنی دوستت برایت وصیت کند بشنوی بعد بگویی اُکی...

کم آوردن یعنی دیگر به چشم های هیچکس نگاه نکنی، هیچکس را نبینی، به هیچکس چیزی نگویی، از هیچکس سوالی نپرسی...

کم آوردن یعنی همه جوره خودت را بلد باشی اما نه به این خاطر گم و گور نشوی بلکه به این خاطر که دیگر حوصله گم و گور شدن هم نداری...

کم آوردن یعنی خدا فرمایشش متین است و تو هم کار خودت را می کنی...

کم آوردن یک همچین اَشکال ساده ای دارد

شبیه خیلی هاست، شبیه خیلی...

ساده بگویم

کم آورده ام

همین

 (پریسا زابلی پور)

*************

+می خواهم حکم کنم سرت را ببرند؛ چه وصیت داری؟

- هیچ

+کسانت اینجا هست؛ پسرت را می خواهی ببینی؟

- نه

+زنت را چه؟

- نه

+مادرت؟

- نه

+چرا؟ قلب در سینه نداری؟

(گل محمد لبخندی زد.)

+از چه می خندی؟

گل محمد پلکها فرو بست و گفت:

- از پا افتادنِ مرد ... دیدنی نیست ...

👤)محمود دولت آبادی / 📚کلیدر)

*************

وصیت کرده ام بعد از مرگم؛

همراه من

دو تا فنجان چای هم دفن کنند!!

شاید صحبت های من با خدا به درازا کشید...

به هر حال دلخوری ها کم نیست از بندگانش

همان هایی که بی اجازه وارد شدند

خودخواهانه قضاوت کردند

بی مقدمه شکستند و بی خداحافظی رفتند...

*************

زمانی که وصیت نامه تان را مینویسید.

میفهمید:

تنها کسی که سهمی از داراییتان ندارد خودتان هستید...

پس تا زنده اید نسبت به خود سخاوتمندتر باشید...

*************

میخوام وصیت کنم

رو  سنگ قبرم بنویسن:

خر نبودم

میفهمیدم

ولی

به روتون نمی آوردم

بس که از حیرت فرو ماندم به کار خویشتن

کار خود کردم رها با کردگار خویشتن

گردبادی بی سرانجامم که از دیوانگی

بر سر خود ریزم از حسرت غبار خویشتن

با چه امیدی به رویای خزان دل خوش کنم

من که از کنج قفس دیدم بهار خویشتن

هیچ کس بر آتشم آبی نزد جز اشک من

هم غم خویشم من و هم غمگسار خویشتن

سینه من گور عشق و آرزوها بود و من

زنده بودم روزگاری در مزار خویشتن

وصیت کردم دو بیت آخر این شعرو روی سنگ قبرم بنویسن. البته فعلاً قصد مردن ندارم. خودمم نمیخام لوس کنم. ولی کلاً مرگ حقه، دیر و زود داره اما سوخت و سوز به هیچ عنوان (:

*************

وصـــــیـــــت کـــــردم وقـــــتـــــی مُـــــردم جـــــنـــــازم رو بـــــســـــوزونن... آخـــــه مـــــیـــــخـــــوام حـــــســـــرت ســـــرخـــــاک اومـــــدنـــــم بـــــه دل خـــــیـــــلـــــیـــــا بـــــمـــــونـــــه... ✖✖

*************

وصیت کردم اگر روزی مرگ به دیدارم آمد هل نکنید. من چیزی برای از دست دادن نداشتم. نه مالک کسی بودم نه کسی مالک من. نه وارثی دارم نه ارثی که بماند. نه از کسی طلبکارم نه به کسی بدهکار...