استیکر نام ها

کمی از چشمهایت درون فنجانم بریز، می خواهم این بار رد نگاه قهوه ای ات سر از فال من در بیاورد!!!

هرگز از قاب دو چشمم نرود نقش خیالت میکشم با قلمم نقش دو ابروی هلالت با همه خستگی از حال خودم هیچ نگویم که نبینی به دلم گردی از اندوه و ملالت در تو پیداست دگر حسرت پرواز و پریدن من ندارم قفسی تا که ببندم پرو بالت ازهمین فاصله خواندم تب رفتن به دلت را من در اندیشه و تو غرق خیالات محالت بی رمق دست خداحافظی ات را که فشردم در تو دیدم غم شوریدگی رو به زوالت من همان فال به جا مانده هر قهوه و چایم مانده ام یکسره تنها ته فنجان سفالت از همان لحظه که رفتی شده این ورد زبانم هرگز از قاب دو چشمم نرود نقش خیالت

*****************

راحت قهوه ات را بخور! از ته این فنجان نه کسی آمده ست نه کسی مانده ست. فال تو همین طعمی ست که میچشی...

*****************

آب در هاون کوبیدن است اینکه مَن شعر بِنویسَم و تو فال قَهوه بگیری. وقتی؛ آخَرِ همه شعرهای مَن تو می آیی؛ و تهِ همه ی فنجان های تو مَن میروَم!!

*****************

سال ها از قهوه های تلخ در این کافه ها ساده بودم، انتـــظار فـــال شیرین داشتم...

قهوه ی فال مرا سر بکش امشب شاید.. آخرین عکس من و تو ته فنجان افتاد... تو بهار منـــی و سهـــــــم من از خاطره ات... گل سرخی ست که در جوی خیابان افتاد...

*****************

یک قهوه، با رویای من سر کن شاید ته فنجون من باشی تو فال من افتاده میای تا این قهوه رو مهمون من باشی.

*****************

بند دلم پاره شد،کنج دلت جااای کیست... قهوه و فالم بشو، فال دلت بهر کیست... ابرم دلم رعد زد، تا که ببارد تو را... این همه دیوانگی، بابت باران کیست... فصل دلم تازه شد، غم ز دلم دور شد... فصل بهارم تویی، فصل بهار تو کیست... نسیم زندگانی، خش خش برگای پیر... نسیم عمرم تویی، باد هزین تو کیست... سوز و گدازم تویی، راز و نیازم تو باش... این همه آورگی، بهر دلت مل کیست... آخر شعر سپهر، با عسل نام توست... شهد وجود گلت، بهر تماشای کیست؟...

*****************

قهوه به روشنفکری نزدیکتر است... اما برایم فال یک فنجان چای بگیر... قند پهلو و بگو حال روزهای آینده مثل مزه هل خوب است خوب خوب...

*****************

رنج فال قهوه را عمـری ست فنجان می کشد...

*****************

قهوه مینوشم و با فنجانش فال دیدار تو را میگیرم، قهوه ی دوری چشمان تو را رو به تنهایی تلخ، پی شیرینی آغوش تو من می نوشم... امشب اما دل فنجان خالیست... جای این هیچ پر از بودن توست رو به آغوش نگاهم... قهوه هایم باشد سهم نوشیدن تو... فال دیدار نگاهت دل فنجان مرا راضی کرد...

*****************

یک حبه قند در فنجان قهوه ی تلخ شیرین نمی شود... دو حبه قند در فنجان قهوه ی تلخ شیرین نمی شود... سه حبه، چهار، پنج… اصلا تو بگو یک دنیا قند در این دنیای تلخ نه… اگر تو نباشی فال این زندگی شیرین نمی شود...

*****************

ای وای اگـــر از سـر تو شــال بـیـفتـد در روح مـسـلـمـانی ام اشـکـال بـیـفتد جادوگری و گوشه ی لبهای تو خالی ست، یک لحظه اگر چشم به آن خال بیفتد...! لبخند تو یک آلت قتــّـاله ی محض است کافـیـست که بر گونه ی تو چـال بیفتد چشمان تو فنجان پر از قهوه ی داغ است تـصـویر مـن ای کـاش که در فـال بیفتد من حل شده ام در تو و من بی تو کسی نیست هر چـیـز اگر داخل حـــلال بیفتد؛... بایـد بـرسد میـوه و شیرین بشود، بعد! حیف است اگر مـیـوه ی دل کال بیفتد...

*****************

عاقبت فاصله افتاد میان من و تو... اینچنین ریخت بهم روح و روان من و تو... موعد دلخوری از عمر هدر رفته رسید... صف کشیدند دقایق به زیان من و تو... قهوه خوردیم، مگر فال جدیدی بزنیم... قهوه شد تلختر از تلخی جان من و تو.... دیگری آمد و بین من و تو جای گرفت... تا فراموش شود نام و نشان من و تو... فکر ما بود بسازیم جهانی با هم.... گرچه پاشید و فرو ریخت جهان من و تو...

*****************

می خندم تو مست میشوی حتی بایک فنجان قهوه که از خطوط ته آن خبر نداری می خندم با اینکه میدانم تمام خطوط های موازی از ته فنجان من می گذرند تو ،سرخی جا مانده بر لب فنجان را می بوسی احساس می کنم آن اتفاق ناگزیر اتفاق افتاده است پیش از آن که تو شمع روشن کنی و عود بسوزانی یک دنیا بوسه حرامم کنی با چشمانی که بین عسل وفروردین مردد است برایم فال فروغ بگیر من به خیانت عادت ندارم اما مگر میشود به این لحظه گفت نه؟

(نیلوفر لاری پور)

شعرهایم هرچه دارم، هدیه ی چشمان تو

دوستت دارم، غزلهایم تمامش مال تو

پُر شکر کن قهوه ات را گرم و طولانی بنوش

دوست دارم بخت شیرین، عشق باشد، فال تو...!

زندگی را با تو فهمیدم... تو یعنی: هر چه هست!

خنده هایت شور عشق و سینه مالامال تو