استیکر نام ها

کی بود؟

کجا رفت؟

چرا بود و

چرا نیست؟

(شهریار)

کاش روزی آنَقدر تکنولوژی پیشرَفت میکرد

که به جای تایپ «شَب بِخیر عزیزم»

از پُشت گوشی موبایل

در عرضِ چَند ثانیه،

می رفتیم پتو را روی عزیزِمان مرتّب میکردیم

پیشانی اش را می بوسیدیم

موهایَش را بو میکِشدیم

و بَر میگشتیم سَر جای خودِمان...

آه امّا...

با دلتنگی بَعدش چه میکردیم؟!

(مرضیه ابرازه)

بعضی ها هم هستند

که فارق از تمام دنیا از راه می رسند،

و تو را دیوانه وار عاشقت می کنند!

همان هایی که لبخند هایشان بوی خدا را می دهد... از بس ساده و صمیمی اند و در حرف ها و کارهایشان هیچ ریا و قصدی نیست... خودشانند... خوبند... خواستنی اند... بدون برنامه ی قبلی همینند و همینقدر دلبری می کنند... قرار نبود اینها برایمان عجیب باشند... نه!

قرار بود همه مان همینقدر آدم باشیم... اما جایی در ابتدای جاده، راه را اشتباه رفتیم...

و حال ما مانده ایم و حسرتِ مهربانی هایی که نکرده ایم...!

(نرگس صرافیان طوفان)

میدونی چیه

ما که رفتیم نگران

تو بمان و دگران...

رفتیم...

دعا گفته و دشنام شنیده

رفتیم و داغ ما به دل

هیچکس نماند

احتمال میدادم که همین الان قیامت بشه دنیا نابود شه ولی فکر نمیکردم اون بذاره بره...

عجیب میشکنه آدمو این جمله انقدر غم توش جمع شده که حس میکنم میتونه اگه شده لحظه ای نفسو حبس کنه...

چرا میریم از دنیای هم وقتی انتظار همه چیو داریم الا رفتن...

من میگم جز مرگ که دسته خودمون نیست اگه رفتیم تو زندگی کسی انقدر نریم تا خودش بگه برو... نریم تا دنیاشو حداقل مابه هم نریزیم... نریم تا نشیم باعث گریه های شبونه...

آخه آدما دلشون زود میشکنه... نریم نشکنیم دل همو