استیکر نام ها

مگه موهاتو وا کردی که موجش اومده اینجا؟!

شب یعنی شروع بیداری

یعنی شانه هایم تا خود صبح

با موهایت هم آغوش شوند...

خنده هایت را

به دنیا بیاویز

موهایت را به رویایم...

مدتی ست،

دنبال دلخوشی های ساده ام!

برای صبح شدن

نه به خورشید نیاز است

نه خنده های باد

چشم هایت را که باز کنی

موهایت که پریشان بشود

زندگی

عاشقانه طلوع خواهد کرد...

نمیدانم چرا جمعه شبها

گلویم پر از بغض میشود

هوای دستانت

برق چشمانت

تن صدایت

نوازش موهایت

دلم را تنگ تر و تنگ تر میکند.

باد

حوصله اش که سر میرود

در کوچه پس کوچه های

موهای تو

پرسه میرند

با شیشه ای

در دست آن را

پر میکند

از عطر موهایت و

در تاریکی زیر زمین

پنهان میکند

دیروز که...

گفتی چرا اینقدر اشعارت سیاه است؟

خندیدم و

دستی به موهایت کشیدم.

موهایت را ببند...!

این فصل

به بادهایش معروف است

دل من

به هوایی شدن...!

من که نشد

باد بشم برم تو موهات

ولی عوضش تو حسابی اشک

شدی رفتی رو گونم

دود شدی رفتی تو سینم

میپیچه تو باد

بوی موهات

میمونه یادم

چی شد از دستت دادم...

جهان

از چشم‌های تو شروع می‌شود

و جایی در امتداد آشفتگی موهات

به باد می‌رود...

جهان

از چشم های تو شروع میشود

و جایی در امتداد آشفتگی موهات

به باد می رود😍😌

اون عکست که موهاتو

باد ریخته رو صورتت

همون پیرم کرد

پلک می زنی

جهانم زیر و رو می شود...

موهایت را باز می کنی

طوفان می شود...

می خندی بهار می آید...؛

دیوانه منم که خانه ام را

روی گسل خطرناک تن تو

ساخته ام...!

(علیرضا اسفندیاری)

من در پس کوچه پس کوچه‌های چشمانت

در خیابان پر پیچ و خم موهایت

در شهر بزرگی به نام آغوشت

گم گشته ام

مرا به من بازمگردانی یک وقت

در لای موهایت حیاتی جاریست...

که سرچشمه همه دیوانگی هاست!!

چقدر زیباست افسانه ی خلقت

وقتی

همان خدا که

ماه تاب را برای شب،

آفتاب را برای روز،

و پرواز را برای آسمان آفرید؛

همان خالق که

موج را برای دریا

باران را برای ابر

و انتظار را برای باران ساخت؛

همان آفریدگار

که کوه را برای فرهاد

فرهاد را برای شیرین

و شیرین را برای خسرو خلق کرد!

خداوندی که

لیلا را برای مجنون

مجنون را برای دیوانگی

و دیوانگی را برای عشق فرستاد

تو را هم به خاطر من خلق کرده باشد!

تو با آن دست‌ها، آن چشم‌ها،

با عطر دیوانه کننده ی موهات

برای من خلق شده ای!

این خدا شایسته‌ی ستایش نیست؟

(حامد نیازی)‏