استیکر نام ها

ناخن بجــوی، بغض کنی، قهــوه بنوشی این عادت هر روزه ی آدم عصبی‌هاست...

از این لحظه انقدر عصبی میشم که همه ولم کنن برن خالی بشه دورم... از این لحظه اصن هر روز من دعوا هر روز من گریه هر روز من بغضه... از این لحظه همش قرصای خواب آور خودزنی میکنم تا خالی بشه غصه... از این لحظه اصن فقط میسوزونم هرچی یادگاری از تو و هرکسی که دارم... از این لحظه به هیچ کسی نمیگم از ته قلبم که خیلی دوست دارم... تنهام گذاشت رفتا ولم کردو رفتا دوستم نداشتا قلبم شکستاااا...

*****************

همه یِ ما باید کسی را داشته باشیم که وقتی یک روز، روزِ ما نبود بنشینیم رو به رویش و غرغر کنان از سیر تا پیازِ تمامِ بد بیاری هایمان را برایش تعریف کنیم و او هم لبخند به لب گوش کند و پایانِ هر جمله مان بگوید "حق داشتی پس اینقد عصبی بشی، حالا ولش کن مهم نیست، فدایِ سرت". میدانید آدم هرچقدر هم قوی باشد باید کسی را داشته باشد که حالِ بدش را بفهمد که نگذارد به حالِ خودش بماند کسی که حالمان را به حالش گره زده باشد...

*****************

بعضی آدمها انگار چوب خشک‌اند… تا عصبانی می شوند، آتش می‌گیرند، و همه جا را دود آلود می‌کنند، همه جا را تیره و تار می‌کنند، اشک آدم را جاری می‌کنند. ولی بعضیها این طور نیستند؛ مثل عودند... وقتی یک حرف میزنی که ناراحت می‌شوند و آتش می‌گیرند، بوی جوانمردی و انصاف میدهند، و هرگز نامردی نمی‌کنند. این است که «هر کس را می‌خواهی بشناسی، در وقت عصبانیت، در وقت خشم بشناس...»

آدم‌ها اصلا عجیب غریب نیستند... فقط گاهی عشقشان تمام می‌شود... مثل سوی چشم‌هایشان... مثل شنواییشان... مثل اشتهایشان... مثل اعصاب و حوصله‌شان... گاهی عشقشان تمام می‌شود... آدم وقتی عشقش ته می‌کشد کمتر عصبانی می‌شود... کمتر غصه می‌خورد... کمتر شب‌ها بی‌خواب میشود... کمتر راه گلویش بسته می‌شود... کمتر زیر چشم‌هایش گود می‌افتد... کمتر می‌بوسد... کمتر پیش می‌آید دلش برای کسی... برای صدایی... برای حرکتی ضعف برود... آدم بعد از رفتنِ بعضی‌ها تمام می‌شود...

*****************

همیشه!!!

مراقب حرف‌هایی که میزنی باش!!

مخصوصا وقتی عصبی یا دلخور هستی...

بعضی کلمات

همچو تَرکِشی می‌ماند که کنارِ قلب می‌نشیند.

نمی کُشد!!

ولی تا آخر عمر عذاب می‌دهد.

*****************

یه اتاق تاریک و بهم ریخته...

یه موزیک ملایم...

یه کاناپه گوشه اتاق...

یه فنجون پر چای...

یه میز و خودکار و کاغذ...

کاغذی خیس از اشک...

کاغذی که مجبوره دردای بعضی از آدمهارو به دوش بکشه و ارومشون کنه...

کاغذی که کشیدنه مداد رو تموم تیکه هاش تحمل میکنه...

کاغذی که...

دلتنگی...

حسادت...

اشک و هق هق...

عصبانیت...

تنهایی...

زخم...

خیانت...

و خیلی چیزا رو تو خودش خفه می کنه...

اینارو همه اون ادمایی تو کاغذ مینوسین که غم هاشونو پشت لبخنداشون پنهون میکنن...

این نوشته ها برا همون آدمایی که زمین خوردن ولی بلند شدن و به رو خودشون نیوردن...

اینا همون ادمایین که همه عصبانیت هاشون و غم هاشون رو پشت خنده هاشون قایم کردن که مبادا کس دیگه ای از داغ دلشون خبر دار بشه...

اینا همونایی‌اَن که زود عصبی میشن  و از کوره در میرن...

این چیزایی که تو کاغذ نوشته میشه توسط همون ادما حکایت یکی از روزهای زندگیشونه...

این ادما چیزی برا از دست دادن ندارن قدرشونو بدونین...😓💙

وَقتی حآلِش بَد بود مَن بودَم

وَقتی تِنهآ میموند مَن بودَم

وَقتی دوستآش تَنهآش گُذآشتَن مَن بودَم

وَقتی نآرآحَت و  عَصَبی بود مَن بودَم

وَقتی شآد و خوشحآل بود مَن نَبودَم :)

*****************

کاش آدما میفهمیدن وقتی کسی عصبی یا ناراحته میتونن ارومشون کنن نه اینکه بدترشون...

*****************

وقتی تو این سن به خاطر؛

فشار های عصبی دستام میلرزه؛

بدون آخر خطم…😔

*****************

چرا اسمتو میشنوم داغون میشم؟؟؟

چرا گلوم سنگین میشه؟؟؟

چرا عصبی میشم؟؟؟

چرا دلم هواتو میکنه؟؟؟

چرا آغوشتو هوس میکنم؟؟؟؟

دِ لعنتی جواب این چراها رو کی باید بده؟؟؟

*****************

تو ناراحتیتون داد بزنید

دعوا کنید عصبی شید

ولی بی محلی نکنید…

*****************

گفت اصلا من کی ام؟

عصبی شدم و جوابشُ دادم

عصبی شد و جوابمُ داد...

امّا ای کاش توی اون‌‌ لحظه به جای اینکه از کوره در میرفتم

آروم بهش میگفتم؛

تو همونی هستی که حتی الان،

الان که هیچی مثلِ سابق نیست

وقتی به چشمات خیره میشم

قلبم میخواد از جاش کنده بشه...

*****************

دلتنگ که باشی

آدم دیگری میشوی

خشن تر، عصبی تر،

کلافه تر، و تلخ تر...

و جالبتر اینکه با اطرافیان

هم کاری نداری

همه اش را نگه میداری و

سر همان کسی خالی میکنی که

دلتنگشی!

*****************

همه یِ ما باید کسی را داشته باشیم

که وقتی یک روز،

روزِ ما نبود

بنشینیم رو به رویش و غرغر کنان از سیر تا پیازِ تمامِ بد بیاری هایمان را برایش تعریف کنیم

و او هم لبخند به لب گوش کند و پایانِ هر جمله مان بگوید

حق داشتی پس اینقد عصبی بشی،

حالا ولش کن مهم نیست،

فدایِ سرت.

میدانید آدم هرچقدر هم قوی باشد

باید کسی را داشته باشد

که حالِ بدش را بفهمد

که نگذارد

به حالِ خودش بماند

کسی که حالمان را به حالش گره زده باشد...

آدمای عصبی

مهربون‌ترین قلب‌ها رو دارن...